بازشناخت مفاهیم و مبانی زیباییشناسی هنرهای تجسمی بر اساس آموزه های مسیحی، در معماری گوتیک

ظهور و بروز آیین مسیحیت، تنها در مسایل کلامی و فلسفی نبود، بلکه هنر نیز، یکی از عرصه هایی بود که مسیحیت می توانست آموزه های خود را در این بستر عرضه نماید. این مسیله در بدو امر، در مسیحیت قرون وسطی با استفاده از شمایل، نماد ها و نشانه ها و در ادامه با ظهور هنر کارولینژی ، رومانسک و ساخت باسیلیک ها و ساختمان های عظیمی همچون کلیسا های جامع گوتیک، در نیمه ی نخست سده ی دوازدهم م.، تحقق یافت. نقاشی، پیکر تراشی و معماری، سه رکن بنیادین این ظهورات بودند، که در خدمت ساخت کلیسا های جامع (کاتدرال ها)، قرار گرفتند. کلیساهای دوره گوتیک، به عنوان هنری مقدس، نمونه اعلی و بارز تجلی و ظهور آثار هنری در بخش انتهایی قرون وسطی هستند که کانونی برای تجمیع همه هنرهای تجسمی به طور مستقیم و ادبیات و موسیقی به طور غیر مستقیم، بودند. این بنا ها امتزاجی از معنویت و زیبایی شناسی مذهبی آموزه های مسیحی، به عنوان امری مثالی و استعلایی و توجه انسان به پدیده های طبیعی به عنوان روی کردی تجربی بودند. این مقاله بر آن است که با روش توصیفی تحلیلی به این پرسش، پاسخ دهد که مفاهیم و مبانی زیبایی شناختی آموزه های مسیحی قرون وسطی، چه تاثیری در شکل بخشی به الگوهای ساختاری و عناصر تزیینی در معماری کلیساها در سبک گوتیک، داشته اند؟واژگان کلیدی: قرون وسطی، زیبایی شناسی ، هنر های تجسمی، گوتیک، آموزه های مسیحی