هویت بهبود یافتگان اعتیاد در جامعه پذیری مجدد براساس نقش شاخص های تاب آوری: مطالعه موردی

هدف از پژوهش حاضر هویت بهبود یافتگان اعتیاد در جامعه پذیری مجدد براساس نقش شاخص های تاب آوری: یک مطالعه موردی بود.

پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر نحوه گرد آوری اطلاعات، پژوهشی توصیفی از نوع پیمایشی بود. روش اجرای این مطالعه (پس رویدادی) و نیز این مطالعه در حیطه تحقیقات کمی قرار داشت. در پژوهش حاضر جامعه شامل تمام افراد بهبود یافتگان اعتیاد در مراکز باز توانی ترک اعتیاد در مناطق 4 و 6 و22 تهران بود. روش انتخاب نمونه ها به صورت تصادفی ساده بود. از میان 2580 نفر مراجعه کننده به این مراکز تعداد 388 نفر به تصادف و با احتمال متناسب با حجم مراجعان مرکز انتخاب شدند. برای اینکار لیستی از مراکز و تعداد مراجعان آن تهیه و به روش سیستماتیک از میان آنها 11 مرکز انتخاب شد. این مطالعه با رعایت ملاحظات اخلاقی صورت گرفت. ابزار جمع آوری اطلاعات مشخصات دموگرافیک، مقیاس تاب آوری و پرسشنامه محقق ساخته بود. تحلیل داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS 24.0 انجام گرفت.

هر 4 فرضیه مورد مطالعه تایید شدند به این معنی که عوامل شناختی، هیجانی، معنوی، و عوامل رفتاری در تاب آوری در برابرسوء مصرف، و پیشگیری از گرایش مجدد به اعتیاد تاثیر گذار هستند.

اعتیاد با ایجاد تغییر در رفتار، عزت نفس، تغذیه و رفتار اجتماعی به طور کلی زندگی طبیعی فرد را تغییر می دهد و این تغییرات به کاهش کیفیت زندگی منجر می شود. افراد معتاد در رابطه با دیگران برای کنترل محیط فاقد ابتکار هستند انرژی جسمانی، احساس امیدواری به زندگی و رضایت از زندگی در آن ها کاهش می یابد.