مقایسه اثر بخشی رویکرد طرحواره درمانی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خود کنترلی زنان و مردان متاهل دارای روابط فرازناشویی

پژوهش حاضر به منظور بررسی مقایسه اثر بخشی رویکرد طرحواره درمانی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خود کنترلی زنان و مردان متاهل دارای روابط فرازناشویی، انجام گرفت.

در این پژوهش، جامعه آماری شامل زنان و مردان متاهل دارای رابطه فرازناشویی بود که بخاطر علنی شدن رابطه فرازناشویی خود، در 12 ماه سال 1399 و 9 ماه اول سال 1400 به چهار کلینیک مشاوره و روانشناسی شهر تهران که در دسترس محقق این پژوهش قرار داشت، مراجعه نمودند. از بین زوج ها 45 مورد بصورت تصادفی انتخاب شدند (23 خانم و 22 آقا). برای اجرای طرح، محقق از روش نمونه گیری هدفمند استفاده کرد و پرسشنامه خودکنترلی تانجی (2004) در میان سه گروه آزمودنی توزیع شد (دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل). سپس تاثیر متغیر مستقل یا دو روش درمانی، بر دو متغیر وابسته مورد  مقایسه قرار گرفت. پس از برگذاری 10 جلسه نود دقیقه ای دوره طرحواره درمانی هفته ای یک بار و 8 جلسه نود دقیقه ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد هفته ای یک بار، از افراد گروه های آزمایشی و کنترل پس آزمون به عمل آمد. در این تحقیق برای تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل کواریانس و به منظور مقایسه اثر بخشی دو رویکرد طرحواره درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، از آزمون تی مستقل استفاده شد.

یافته ها نشان دادند خودکنترلی در گروه آزمایش طرحواره درمانی به ترتیب افزایشی به میزان 31.66 داشت . همچنین خودکنترلی در گروه آزمایش پذیرش و تعهد در پس آزمون 37.87 افزایش داشتند، در حالی که در گروه کنترل افزایش در هر دو گروه زیر یک نمره بود و تحلیل کواریانس اثر بخشی دو رویکرد را بر خود کنترلی تایید نمود. همچنین یافته ها نشان داد بین دو رویکرد درمانی، مشخص شد بین این دو رویکرد از نظر میزان اثر بخشی در خود کنترلی، تفاوت معناداری وجود ندارد.

بر اساس یافته های بدست آمده رویکرد طرحواره درمانی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خود کنترلی زنان و مردان متاهل دارای روابط فرازناشویی تاثیری معنادار دارد.