رفاه عمومی و کاربست های شرع اسلام در تحقق آن

«رفاه عمومی» که به معنای بهره مندی پیوسته و در حد اعتدال مردم از نعمت های الهی به صورت مشروع و معقول است، همواره مورد توجه مکاتب بشری و الهی و تصمیم گیری حاکمان جوامع، بوده و هست. شرع اسلام نیز به عنوان مکتبی الهی،رفاه عمومی را در قالب مفاهیمی همچون عدل، یاری رساندن به نیازمندان، محرومین و مستمندان، مورد توجه قرار داده است. با نگاهی عمیق تر به مقاصد شارع حکیم، مشخص می گردد، در وضع احکام شرعی توجه فراوانی به رفاه عمومی شده است.

براین اساس پژوهش حاضر به روش توصیفی - تحلیلی، درصدد است در ابتدای امر رفاه عمومی را در شرع اسلام بررسی و در نهایت از دریچه فقه اجتماعی و در راستای تحقق رفاه عمومی، احکام شرع را مورد واکاوی قرار دهد.

براساس بررسی های انجام شده، شارع حکیم بر مبنای سیاست گذاری فضیلت گرایانه و فقه الاولویه با تشریع احکامی همچون زکات، خمس، صدقه، قرض، وقف و نفقه در راستای کاهش فاصله طبقاتی، فقر زدایی، ایجاد آرامش روحی و روانی در جامعه اسلامی و در نهایت تحقق رفاه عمومی تلاش نموده است.