سطوح پایین سلنیوم در بیماران مبتلا به سارکوئیدوز مراجعه کننده به بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مازندران

اخیرا مطالعات بسیاری بر روی نقش سلنیوم در بیماری های خودایمنی انجام شده است. کمبود عناصر کم  مقدار هم چون سلنیوم یک یافته شایع در بیماری های خودایمنی است. این کمبود ممکن است نتیجه بیماری های التهابی و یا علت آن ها باشد. هدف از این مطالعه بررسی سطح سلنیوم در بیماران مبتلا به سارکوییدوز و مقایسه آن با افراد سالم در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مازندران بود.

در این مطالعه مورد- شاهدی، سطح سرمی سلنیوم در 42 بیمار مبتلا به سارکوییدوز اندازه گیری شد و با 42 فرد سالم که از لحاظ سنی و جنسی با گروه بیمار همسان سازی شده بودند، مقایسه شد. بدین صورت که، 2 سی سی خون از نمونه های مورد مطالعه (بدون ناشتایی) گرفته شد و به آزمایشگاه ارسال شد. سپس میزان سلنیوم سرم به روش AAS (Atomic absorption spectrometry) اندازه گیری شد. سطح نرمال سلینوم نیز بین 46 تا 143 میکروگرم/لیتر می باشد.

میانگین سنی افراد مورد مطالعه در گروه شاهد 23 /7 ±24 /47 سال و در گروه مورد 6 /7± 45 /47 سال بود، که تفاوت معناداری بین دو گروه وجود نداشت (898/0=P). سطح سرمی سلنیوم در بیماران به طور معناداری پایین تر از گروه کنترل بود (11/ 24± 82/42  در مقابل 27/01 ±79 /94 میکروگرم/لیتر،  0/03=P). در گروه بیماران، اختلاف آماری معناداری بین سطح سرمی سلنیوم با جنسیت وجود نداشت (0/165=P). ارتباطی بین سن(0/258=P)، مدت زمان ابتلا به بیماری(0/121=P)، مدت زمان درمان(0/837=P)، تاخیر در شروع درمان(0/316=P) و نوع داروی مصرفی(0/859=P) با سطح سرمی سلنیوم وجود نداشت.

سطح سرمی سلنیوم در بیماران مبتلا به سارکوییدوز به طور معناداری پایین تر از گروه کنترل بود، که با توجه به آن ممکن است تجویز مکمل های سلنیوم در این بیماران، کمکی در جهت درمان باشد