بررسی نتایج احیای قلبی-ریوی و عوامل موثر بر آن با تاکید بر علت ایست قلبی و پروگنوز یک ساله بیماران نجات یافته

احیای قلبی ریوی به عنوان یک مداخله ای سریع و فوری در جلوگیری از مرگ در فردی است که به طور ناگهانی دچار ایست قلبی-تنفسی شده است، این مطالعه با هدف بررسی نتایج احیای قلبی ریوی و عوامل موثر بر آن با تاکید بر علت ایست قلبی و پروگنوز یک ساله بیماران نجات یافته انجام خواهد شد.

این پژوهش یک مطالعه توصیفی- تحلیلی گذشته نگر است که به مدت 24 ماه، از اول فروردین 1397 تا پایان اسفند 1398 در بیمارستان شهید مصطفی خمینی شهر ایلام در تیر 1401 تا شهریور 1401 انجام شد. اطلاعات لازم براساس داده های موجود در پرونده های بیماران جمع آوری گردید.

از 152 بیمار، (1/42%) 64 مرد و (9/57%) 88 زن بودند. میانگین در گروهی که CPR موفق داشتند 75/60 سال و در گروهی که CPR ناموفق داشتند 27/68 سال بوده است. 7/13% کل CPRها در زمان تعویض شیفت رخ داده بود، تعداد CPR در تعویض شیفت شب با صبح 11 مورد (2/7%) و در تعویض شیفت عصر با شب شش مورد (9/3%) و تعویض شیفت عصر با شب چهار مورد (6/2%) بوده است. بیشترین بیمارانی که تحت CPR قرار گرفتند بیماران مبتلا به بیماری های داخلی بودند.

نتایج بیانگر این است که انجام CPR در هر زمانی مورد توجه قرار می گیرد. با این وجود دلایل عدم موفقیت عملیات احیا را بایستی در عوامل دیگر جستجو کرد. این عوامل می توانند شامل روزآمد کردن دانش پرستاری و پزشکی در زمینه تیم احیا، تجره و مهارت تیم احیا، آموزش های ادواری تیم احیا باشند.