اثربخشی آموزش گروهی خودکارآمدی بر بهزیستی روانشناختی و سازگاری اجتماعی پسران بدسرپرست شهرستان شهرکرد

هدف این تحقیق تعیین اثربخشی آموزش گروهی خودکارآمدی بر بهزیستی روانشناختی و سازگاری اجتماعی نوجوانان پسر بدسرپرست بود. طرح این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون  همراه با گروه گواه بود. نمونه این تحقیق شامل 33 نفر از دانش آموزان پسر بدسرپرست یک کانون شبانه روزی فرهنگی و تربیتی در شهرکرد در زمستان 1397 بودند که به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابتدا روی افراد گروه نمونه پرسشنامه های پیش آزمون شامل فرم کوتاه پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف و همکاران Ryff’s Psychological Well-being (1989)  و فرم کوتاه پرسشنامه سازگاری اجتماعی کالیفرنیا Social Adjustment (1939) اجرا شد، سپس افراد گروه نمونه به طور تصادفی به دو گروه مساوی آزمایشی و گواه واگذار شدند و سپس 9 جلسه آموزش گروهی خودکارآمدی برای اعضای گروه آزمایشی اجرا شد در حالی که افراد گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. پس از اتمام جلسات، پس آزمون با استفاده از همان پرسشنامه های پیش آزمون بر روی شرکت کنندگان اجرا شد. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس تحلیل شدند. یافته های تحقیق نشان دهنده اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر بهزیستی روانشناختی (001/0<p) و سازگاری اجتماعی (001/0<p) نوجوانان پسر بدسرپرست بود.