اثربخشی طرحواره درمانی بر عاطفه منفی و استرس ادراک شده بیماران قلبی عروق کرونری

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر عاطفه منفی و استرس ادراک شده در بیماران قلبی عروق کرونری انجام شد. روش پژوهش شبه ‏آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش بیماران قلبی عروق کرونری مراجعه کننده به بیمارستان جماران شهر تهران در سال 1397 بود که با روش نمونه گیری دردسترس 30 نفر از آن ها انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از مقیاس عاطفه منفی دنولت (1998) و مقیاس استرس ادراک شده کوهن و همکاران (1983) استفاده شد. پس از اجرای پیش آزمون، مداخله (طرحواره درمانی) طی 10 جلسه 50 دقیقه ای برای گروه آزمایش ارایه گردید. پس از پایان برنامه طرحواره درمانی گروهی، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون کواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین پس آزمون دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای استرس ادراک شده (897/17=F) و عاطفه منفی (082/16=F) در سطح 01/0< P تفاوت معناداری وجود دارد. بر اساس نتایج پژوهش، کاربرد این روش درمانی در طرح ریزی مداخله های درمانی بیماران قلبی می تواند مفید باشد.