پیش بینی امید به زندگی زنان دارای فرزند فلج مغزی بر اساس فشار مراقبتی، احساس تنهایی و سازگاری اجتماعی

داشتن امید از مهمترین مولفه ها برای مادران دارای فرزند معلول می باشد. هدف پژوهش حاضر، پیش بینی امید به زندگی بر اساس فشار مراقبتی، احساس تنهایی و سازگاری اجتماعی در مادران دارای فرزند فلج مغزی شهر خرم آباد بود.

طرح پژوهش توصیفی از نوع مقطعی- همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمامی مادران دارای فرزند فلج مغزی است که فرزند آن ها در سال 1398 دارای پرونده در مراکز بهزیستی شهرستان خرم آباد بود. در پژوهش حاضر، 50 مادر دارای کودک فلج مغزی به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های امید به زندگی اشنایدر، فشار مراقبتی نواک و گست، احساس تنهایی راسل و سازگاری اجتماعی بل بود. داده ها با روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه گام به گام با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 تحلیل شدند.

نتایج روش های آماری، همبستگی های منفی معناداری بین فشار مراقبتی و احساس تنهایی با امید به زندگی و همبستگی مثبت معنادار بین سازگاری اجتماعی و امید به زندگی در زنان دارای فرزند فلج مغزی نشان داد (001/0≤p). نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد که 54 درصد از واریانس امید به زندگی از طریق متغیرهای پژوهش قابل تبیین است.

با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت، در زنان دارای فرزند فلج مغزی، هرچه فشار مراقبتی و احساس تنهایی کمتر باشد، سازگاری اجتماعی و امید به زندگی در آن ها بالاتر است. بنابراین متولیانی مانند سازمان بهزیستی کشور باید راه کارهایی جهت افزایش امید به زندگی در این زنان بکار ببرند.