بررسی تطبیقی مولفه های ادبیات گوتیک در ادبیات داستانی بر اساس مکتب فرانسه(مبتنی بر سه اثر اروپایی و چهار اثر ایرانی)

ادبیات تطبیقی در مفهوم فرانسوی آن امکان درک شباهت ها و یا تفاوت های موجود در بین آثار ادبی را فراهم می نماید. ادبیات گوتیک به عنوان یکی از شیوه های داستان نویسی، ژانری است که در قرن هیجدهم ظهور یافت و ویژگی عمده آن ایجاد ترس و وحشت و خلق فضاهای موهوم و مالیخولیایی با تکیه بر شخصیت هایی روان رنجور بود. هوراس والپول، اولین رمان گوتیک را با عنوان قلعه اوترانتو  در سال 1764 نوشت و پس از او نویسندگان بسیاری راه او را ادامه دادند. جریان داستان نویسی فارسی معاصر نیز از این ژانر تاثیر پذیرفت و آثار بسیاری در این حوزه به نگارش درآمد. با وجود این تاثیرپذیری، جای خالی بررسی تطبیقی این ژانر در آثار نویسندگان اروپایی و ایرانی مشهود است. این پژوهش با روش تحلیلی- تطبیقی به بررسی آن دسته از آثاری پرداخته است که قرابت و همخوانی بیشتری با شاخصه ها و مولفه های ادبیات گوتیک دارند و بر اساس اصول مکتب فرانسه، وجوه اشتراک و افتراق آن ها را بررسی، تحلیل و مقایسه کرده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که نویسندگان ایرانی تاکیدی در استفاده مستقیم از اصول این مکتب نداشته اند، هر قرابتی که بین آثار این نویسندگان با گوتیک نویسان اروپایی وجود دارد، بیشتر محصول تاثیرپذیری غیرمستقیم این نویسندگان از داستان های گوتیک در ادبیات جهان است. بر این اساس باید گفت تاثیرپذیری داستان نویسان ایرانی از این مکتب به سه شیوه تقلیدی، دگردیسی و ابتکاری بوده است.