واژه عربی» یعنی «در دستور زبان فارسی

از دیدگاه زبان شناختی، استقراض زبان ها از یکدیگر، زمینه ساز قوت و توانمندی آنها می گردد به شرط اینکه این استقراض ها در حوزه واژگان و عبارات و مثل ها و جمله ها باشد و به وام گیری قواعد زبان مبدا در زبان مقصد نینجامد. در اینکه زبان فارسی در قرون اولیه هجری و پیش از آن، بر زبان عربی تاثیر گذاشته است، تردیدی وجود ندارد و شاهد آن، علاوه بر کتاب های معربات و آثار کسانی چون ادی شیر، آذرنوش، سبزیان پور و...، برخی از واژگان به کاررفته در قرآن مجید (سجیل: سنگ+گل) است که ریشه فارسی دارند؛ اما پس از آغاز قرن چهارم، زبان عربی به دلایل مختلف از جمله داشتن قوت تعبیر و بیان و اهمیت دینی این زبان در نزد مسلمانان، تاثیرش بر زبان فارسی قوت گرفت و سپس چنان شد که برخی از کتاب های تاریخی، آگنده از واژگان، جملات، ابیات و گاه قواعد عربی شد و چنان با زبان فارسی درآمیخت که انسجام متنش را نیز به هم نریخت.