ارائه رویکردی نوین و سبز به منظور سنجش و ارزیابی توان منطقه زاگرس برای استقرار صنایع

آمایش سرزمین، تنظیم رابطه بین انسان، سرزمین و فعالیت به منظور بهره برداری درخور و پایدار از جمیع امکانات است. با توجه به فقدان برنامه جامع آمایش سرزمین در ایران و به ویژه در زاگرس، نابودی دارایی های طبیعی و زیستگاه های منطقه و وضعیت معیشتی نامناسب، پرداختن به این امر ضروری می باشد.  در این تحقیق از روش ارزیابی فضایی در ترکیب با روش های تصمیم گیری استفاده شده است. بدین منظور 31 معیار در دو بخش اکولوژیک و اقتصادی-اجتماعی به منظور سنجش و ارزیابی توان منطقه زاگرس استفاده شده است. ابتدا با استفاده از 20 معیار، توان اکولوژیکی مورد ارزیابی قرار گرفته و شاخص آن به دست آمده و سپس با استفاده از 11 معیار شاخص توسعه اقتصادی-اجتماعی محاسبه شده و از ترکیب این دو شاخص، شاخص نهایی توسعه استخراج شده است. بر اساس نتایج نهایی ارزیابی و معیارهای مورد استفاده در این فرایند، حدود 59 درصد کل منطقه دارای محدودیت است. 72/2 درصد از منطقه دارای توان بسیار مناسب برای توسعه صنعتی بوده و حدود 55/5 درصد نیز دارای توان مناسب است. بدین معنی که در مجموع حدود 5/8 درصد از مساحت منطقه موردمطالعه دارای توان مناسب و بسیار مناسب برای توسعه است. شاخص توسعه اقتصادی-اجتماعی بر اساس 11 معیار اقتصادی و اجتماعی تعریف شده است که برای هر استان به صورت جداگانه محاسبه و سپس در ترکیب با شاخص توان اکولوژیک مورد ارزیابی نهایی قرار گرفته اند. نتایج این شاخص نشان می دهد که استان کرمانشاه بیشترین توان (52/0) و استان کردستان کمترین توان (20/0) را دارا می باشند.