بررسی رابطه بین سبک های دلبستگی، اعتیاد و نیمرخ روانی افراد معتاد در مقایسه با افراد غیر معتاد (در مراکز خود معرف استان بوشهر)

تاکید بر روی عوامل موثر در وابستگی مواد و عود مکرر، احتمالا بیش از هر چیز معطوف به شکل گیری الگوهای دیرپای شخصیتی است و این الگوهای شخصیتی نیز شدیدا متاثر از جهت گیری تحولی شخصیت هستند. همچنین، پژوهش های مختلف نشان داده است که دلبستگی به عنوان یک عامل تحولی نقشی تعیین کننده در شکل دهی الگوهای شخصیتی دارد. از این رو، پژوهش حاضر از یک سوء رابطه بین سبک های دلبستگی را با وابستگی مواد مورد بررسی قرار می دهد و از سوی دیگر به بررسی رابطه بین دلبستگی و اعتیاد با نیمرخ روانی می پردازد. جامعه آماری این پژوهش عبارت است از تمامی مراجعان مرد20 تا 35 ساله که در سه ماهه تابستان 1381 برای ترک اعتیاد به مراکز خود معرف در استان بوشهر مراجعه کرده اند. گروه نمونه صد نفر از این جامعه آماری را تشکیل می دهد و گروه مقایسه نیز شامل صد نفر دیگر بدون هیچ گونه سابقه سوء مصرف مواد است، که بر اساس متغیرهای کنترل همتا می شوند. ابزارهای این پژوهش، آزمون چند محوری بالینی میلیون- 2 و پرسشنامه دلبستگی بزرگسال بشارت است. پایایی و اعتبار رضایت بخشی در ادبیات پژوهشی مربوط به این ابزارها گزارش شده است. روش های آماری به کار رفته، شامل آزمون آماری خی دو و تحلیل نیمرخ است. آزمون خی دو برای مقایسه توزیع فراوانی افراد بر اساس سبک دلبستگی در سطح 05/0›P معنادار به دست آمد. همچنین، نتایج تحلیل نیمرخ برای بررسی اثر اعتیاد و سبک دلبستگی بر نیمرخ روانی گروه ها در سطح 01/0›P معنادار است. به طور خلاصه این پژوهش نشان می دهد که بین سبک دلبستگی و اعتیاد و همچنین بین دلبستگی و اعتیاد با نیمرخ روانی رابطه وجود دارد.