برنامه ریزی توسعه نیروگاه ‏های حرارتی در ایران در برنامه هفتم توسعه، براساس محدودیت سوخت گاز

توسعه نیروگاه های حرارتی، جهت تامین پیوسته انرژی الکتریکی، به طور متوسط، حداقل به 3 سال زمان نیاز دارد؛ بنابراین، لازم است برنامه ریزی توسعه ظرفیت این نیروگاه ها، براساس نیاز مصرف، از قبل صورت پذیرد. ازطرفی دولت ها، برای رشد اقتصادی و افزایش کارایی در زمینه احداث نیروگاه‏ ها، شدیدا به مشارکت بخش خصوصی نیازمند هستند. هدف این تحقیق، برنامه ‏ریزی توسعه نیروگاه ‏های حرارتی، در راستای حداکثرسازی سهم توسعه نیروگاه ‏های خصوصی، با لحاظ محدودیت سوخت گاز، در طول برنامه هفتم توسعه است. در این مقاله، ابتدا، جهت پیش ‏بینی میزان اوج بار شبکه برق، در طول دوره، از دو روش سری زمانی آریما و شبکه عصبی نارکس استفاده می‏شود. همچنین، تاثیر دو متغیر برون زا و نوظهور، شامل رشد مصرف حاصل از استخراج رمزارزها و رشد مصرف صنایع، بر میزان اوج بار بررسی می‏ گردد. سپس، میزان ظرفیت ممکن توسعه نیروگاه ‏های خصوصی، برای تامین افزایش بار پیش ‏بینی شده در بازه مطالعه، باتوجه به محدودیت سوخت قیدشده در اسناد بالادستی، تعیین می‏ گردد. مطابق با نتایج، در طول برنامه هفتم توسعه، باتوجه به محدودیت سوخت، حداکثر، می ‏توان برای توسعه نیروگاه حرارتی جدید، به میزان 5157 مگاوات برنامه ریزی نمود. سیکل ترکیبی کردن نیروگاه های گازی موجود، ارتقای راندمان نیروگاه های حرارتی، افزایش ظرفیت نیروگاه های تجدیدپذیر و کاهش شدت مصرف انرژی، مهمترین راهکارهای پیشنهادی است.