مقایسه درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش و رفتاردرمانی دیالتیکی بر تاب آوری و ابراز وجود در زنان آزاردیده از خشونت های خانگی

پژوهش حاضر، با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالکتیکی بر تاب آوری و ابراز وجود در زنان آزاردیده از خشونت های خانگی انجام شد. روش پژوهش آزمایشی و طرح تحقیق نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون چندگروهی بود. جامعه آماری کلیه زنان آزاردیده خشونت خانگی در شهرستان ساری مراجعه کننده به اورژانس اجتماعی در پاییز 1399 الی بهار 1400 بود. نمونه شامل 45 نفر به شیوه نمونه گیری هدفمند بود و پس از همتاسازی، به روش قرعه کشی، در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل (هر گروه شامل 15 نفر) گمارش شدند. گروه آزمایشی اول هفت جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و گروه آزمایش دوم 12 جلسه 90 دقیقه ای تحت روش رفتاردرمانی دیالکتیکی قرار گرفتند. گروه کنترل آموزشی را دریافت نکرد اما در لیست انتظار جهت آموزش باقی ماند. جمع آوری داده ها بر اساس پرسشنامه استاندارد تاب آوری(Connor & Davidson, 2002) و ابراز وجود (Gambrill & Ritchie, 1975) صورت گرفت و سپس توسط تحلیل مانکوا در نرم افزار SPSS22 تحلیل شد. یافته ها نشان داد که هر دو روش مداخله، باعث افزایش نمرات گروه آزمایش در تاب آوری و ابراز وجود می شود و بین دو روش مداخله، در متغیرهای یادشده تفاوت وجود دارد و اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری و ابراز وجود بیشتر بود. براساس یافته ها می توان نتیجه گرفت مداخلات روانشناختی می تواند در پیشگیری و کاهش خشونت خانگی بر زنان در معرض خشونت خانگی موثر باشد.