اثربخشی زوج درمانی تلفیقی به روش دایمند بر پیوستگی، انطباق پذیری و صمیمت زوجین بعد از تولد فرزند اول

بعد از تولد فرزند اول، زوجین برای سازش یافتگی با شرایط جدید زندگی خود و ارضای نیاز به صمیمیت عاطفی همگام با سبک والدگری مطلوب، عموما دچار سردرگمی می شوند. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار بر پیوستگی، انطباق پذیری، صمیمت عاطفی و کیفیت ارتباطی والدین بعد از تولد فرزنداول بود. 

روش پژوهش:

 این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با دوگروه آزمایش وگواه بود. جامعه آماری، شامل کلیه والدین (پدر و مادر) دارای یک فرزند زیر 5 سال (0تا 5سال) بود که در 6 ماه اول سال 1398 در مهدکودک های شهر رشت حضور داشتند. حجم نمونه پژوهش شامل 16زوج (8زوج گروه آزمایش و 8 زوج گروه گواه) بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و با توجه به شرایط ورود به پژوهش انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه گواه و آزمایش جایدهی شدند. برای گروه آزمایش 9 جلسه 90 دقیقه ای زوج درمانی هیجان مدار انجام شد و گروه گواه در نوبت قرار گرفت. کلیه آزمودنی ها در طی دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از پرسشنامه های انطباق پذیری و پیوستگی السون و همکاران(1985)، ارزیابی شخصی صمیمت شافر و السون (1981) و کیفیت ا رتباطی زوجین (1385) مورد بررسی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار SPSS23 تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که زوج درمانی هیجان مدار بر پیوستگی (001/0< P، 492/500=F)، انطباق پذیری (001/0< P، 225/231=F)، صمیمت عاطفی(01/0< P،482/1362=F) و کیفیت ارتباطی والدین تاثیر مثبت معنی دار داشته است.

رویکرد متمرکز برهیجان با تاثیر بر سبک برقراری ارتباط موثر و آشنا شدن با چرخه های همکنشی زوجین، توسعه پیوند عاطفی، شناسایی اعتقادات و باورها و پیشینه دلبستگی زوجین و درک رابطه رفتار، افکار، هیجان و نیازهای دلبستگی هریک از آن ها و همچنین ایجاد انتظارات واقع بینانه در مورد والدگری مخصوصا پس از تولد اولین فرزند موجب ارتقا و بهبود رضایتمندی تازه والدها شده است.