تعیین الگوی دموگرافیک و هیستوپاتولوژیک کارسینوم سلول بازال در آزمایشگاه های پاتولوژی دانشگاه علوم پزشکی بابل طی سال های 1392 تا 1399

کارسینوم سلول بازال شایع ترین بدخیمی انسانی می باشد که در سال های اخیر شیوع فزاینده ای داشته است. هدف از مطالعه حاضر تعیین الگوی دموگرافیک و هیستوپاتولوژیک این بدخیمی در بخش های آسیب شناسی بیمارستان های دولتی شهرستان بابل طی سال های 1392 تا 1399 می باشد.

در این پژوهش گذشته نگر، پس از بازبینی پرونده های موجود با تشخیص نهایی کارسینوم سلول بازال طی سال های 99-1392، اطلاعات بیماران شامل سن، جنس، محل ضایعه و زیرگروه میکروسکوپی ثبت و بررسی شدند.

در این مطالعه 367 پرونده از دو بیمارستان شهید بهشتی و شهید یحیی نژاد بابل با تشخیص کارسینوم سلول بازال به دست آمد. میانگین سنی افراد در دو جنس 10/89±67 سال بود. 69% از نمونه ها مربوط به مردان و 31% مربوط به زنان بود (0/001>p). بیشترین تعداد از ناحیه اسکالپ (134 نمونه) و کمترین تعداد مربوط به قفسه سینه (3 نمونه) بود. شایع ترین زیرگروه هیستوپاتولوژی، نوع ندولار و نادرترین، دو نوع متاتیپیکال و کلیرسل بودند. بین محل نمونه و جنسیت ارتباط آماری معنی داری مشاهده شد (0/023=p) به نحوی که گونه در مردان و بینی در زنان نسبت به جنس دیگر شایع تر بود. در سال 1396، بیشترین ابتلا با 83 مورد دیده شد که نسبت به سال قبل رشد چشمگیری داشت.

بر اساس نتایج این مطالعه، میزان بالای بروز کارسینوم سلول بازال در ناحیه سر و صورت افراد مسن به ویژه مردان، لزوم آگاهی رسانی به جوامع پرخطر و آشنایی بیشتر درمانگران به ویژه دندانپزشکان که در ارتباط چشمی نزدیک با صورت می باشند را آشکار می سازد.