وضعیت ناامنی غذایی و ارتباط آن با سلامت جسمی و روانی سالمندان (سنندج، 1398)

ناامنی غذایی به مفهوم دسترسی محدود یا نامطمین به غذای کافی و سالم از نظر تغذیه ای یا توانایی محدود برای دستیابی به غذا از راه های مقبول اجتماعی بوده که می تواند در سلامت سالمندان تاثیرگذار باشد. هدف این تحقیق، بررسی وضعیت ناامنی غذایی و عوامل موثر بر آن و نقش آن بر سلامت جسمی و روانی در سالمندان می باشد.

این مطالعه مقطعی بر روی 550 سالمند 60 سال و بالاتر مراجعه کننده به 10 مرکز بهداشتی- درمانی شهر سنندج که به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شده بودند، انجام شد. پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک، امنیت غذایی HAIFS (8 سوال با محدوده امتیاز صفر تا 24) و سلامت عمومی Goldberg (28 سوال با 4 خرده مقیاس) برای آن ها تکمیل و بررسی گردید.

در این مطالعه 324 سالمند زن و 224 مرد مورد بررسی قرار گرفتند که 75/6% متاهل و 73/6% بی سواد بودند. یافته ها نشان دادند که 59/1% (325 نفر) از سالمندان درجاتی از ناامنی غذایی داشته و ناامنی شدید در 62 نفر (11/3%) مشاهده گردید. ناامنی غذایی در افراد با علایم متوسط تا شدید جسمانی (7/33O=R)، اضطراب و اختلال خواب (8/63O=R)، اختلال عملکردی (6/78OR=)، افسردگی (21/12O=R) و به طور کل اختلال سلامت عمومی متوسط تا شدید (11/85O=R) به میزان بیشتری دیده شد. همچنین ناامنی غذایی در جنس زن، عدم تاهل، بی سوادی، زندگی تنها، درآمد پایین به میزان بیشتری دیده شد.

نتایج مطالعه نشان داد که شیوع ناامنی غذایی در سالمندان سنندج قابل توجه بوده و با عواملی چون اختلال سلامت عمومی، جسمانی و روانی ارتباط دارد.