مقایسه اثر تمرین تناوبی شدید و فعالیت در محیط غنی سازی شده حرکتی بر بیان پروتئین های لپتین و عامل نروتروفیک مشتق از مغز در بافت هیپوکامپ موش های صحرایی مبتلا به آلزایمر

تاثیر نوع فعالیت ورزشی بر برخی مکانیسم های شناختی در بیماران مبتلا به آلزایمر (AD) هنوز به خوبی شناخته نشده است. لذا هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر تمرین تناوبی شدید (HIIT) و ف تمرین در محیط غنی سازی شده حرکتی (MERA) بر بیان پروتیین های لپتین و عامل تغذیه کننده مشتق از مغز (BDNF) در بافت هیپوکامپ موش های صحرایی مبتلا به آلزایمر بود. در این مطالعه تجربی 24 سر موش صحرایی مبتلا به AD به گروه های (1) کنترل AD، (2) گروه HIIT و (3) گروه MERA تقسیم شدند. گروه شم (Sh) برای بررسی اثر جراحی و تزریق سالین و گروه کنترل سالم (HC) برای بررسی اثر القا AD در نظر گرفته شد. گروه HIIT به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته و هر جلسه در 9 تناوب 90 ثانیه ای با شدت 85 درصد سرعت بیشینه به تمرین پرداختند و گروه تمرین MERA در قفس های ویژه غنی شده حرکتی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس یک راهه همراه با آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (05/0≥P). نتایج نشان داد در گروه AD، سطوح BDNF (001/0=P) پایین تر و سطوح لپتین (001/0=P) بالاتر از گروه HC بود. در گروه HIIT سطوح لپتین(005/0=P) پایین تر و سطوح BDNF (019/0=P) بالاتر از گروه AD بود. اختلاف معناداری در لپتین (72/0=P) و BDNF (65/0=P) بین دو گروه تمرینی مشاهده نشد. به نظر می رسد HIIT و MERA هر دو در بهبود نروتروفین ها و متابویسم هیپوکامپ موثر هستند، اما تاثیر تمرین تناوبی شدید به دلیل سازگاری ناشی از ورزش مطلوب تر است.