مقایسه اثر آنی و طولانی مدت تمرینات در آب و تراباند بر نیروی عکس العمل زمین در افراد دارای پای پرونیت هنگام ‏راه رفتن

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آنی و طولانی مدت تمرینات در آب و تراباند بر نیروی عکس العمل زمین طی راه رفتن در افراد با پای پرونیت می باشد.

پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح اندازه گیری تکراری با گروه کنترل بود. نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 45 دانشجوی پسر دانشگاه محقق اردبیلی دارای پای پرونیت با دامنه سنی 25-18 سال بودند که به طور هدفمند و داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی در سه گروه تمرین در آب، تمرین با تراباند و کنترل قرار گرفتند. سرعت راه رفتن و اوج مولفه های نیروی عکس العمل زمین در سه مرحله پیش آزمون، بلافاصله و بعد از 8 هفته تمرین در آب و تراباند مورد بررسی قرار گرفت. از صفحه نیروی برتک با نرخ نمونه برداری 1000 هرتز برای ثبت نیروی عکس العمل زمین طی راه رفتن استفاده شد. همچنین برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05/0≥p استفاده شد.

نتایج نشان داد سرعت راه رفتن بعد از 8 هفته تمرین با تراباند (0/032=P) و تمرین در آب (0/025=p) در مقایسه با پیش آزمون افزایش معنی داری داشت. مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین در مرحله برخورد پاشنه بعد از 8 هفته تمرین در آب (0/002=P) و تراباند (0/032=P) در مقایسه با پیش آزمون کاهش معنی داری داشت. همچنین مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین در مرحله پیش روی بعد از 8 هفته تمرین با تراباند در مقایسه با پیش آزمون افزایش معنی داری داشت (0/015=P). به علاوه مولفه قدامی-خلفی نیروی عکس العمل زمین در مرحله پیش روی بعد از 8 هفته تمرین در آب در مقایسه با پیش آزمون افزایش معنی داری داشت (0/001=P).

با توجه به نتایج تحقیق می توان نتیجه گرفت که تمرینات در آب و تراباند در بلند مدت اثر کلینیکی و درمانی بر افراد داری پای پرونیت دارد و برای اصلاح الگوی راه رفتن می تواند مفید باشد.