مستشرقان و نظریه ی تحریف قرآن

مساله ی تحریف یا عدم تحریف قرآن از مباحث قدیمی و سابقه دار علوم قرآنی است که از دوران صحابه پیامبر(ص) مطرح بوده است. مفسران شیعی و اهل سنت در عنایت به این نکته ی اساسی در مباحث مقدماتی تفسیرشان، بحث سلامت قرآن از تحریف را مطرح کرده اند. افزون بر دیدگاه ها و آرای اندیشمندان مسلمان، خاورشناسان نیز، قرآن کریم را از منظرهای مختلف بررسی کرده‏اند و یکی از عرصه های پژوهشی آنان موضوع قرآن و نظریه ی تحریف است که جزء مهمی از مطالعات قرآن‏شناسی ایشان را تشکیل می دهد. بررسی رویکرد مستشرقان به مساله ی تحریف قرآن یا عدم تحریف قرآن و نیز واکنش اندیشمندان مسلمان در ارزیابی و نقد دیدگاه های مستشرقان، افق نوینی در چگونگی مواجهه با دیدگاه های موجود به شمار می آید. مقاله پیش رو به روش کتابخانه ای و داده پردازی تحلیلی و نقدی به این نتیجه می رسد که زمینه های موجود در روایات تاریخی که در ظاهر بر وقوع تحریف زیاده و نقصان دلالت دارند، از جهت بررسی سندی و تحلیل متنی و نیز مبانی اسلام، نامعتبر است. منشاء بیشتر نظریه های طرح شده، عدم درک درست ارتباط و تناسب بین آیات است که منجر به شبهه ی از هم گسیخته بودن متن قرآن و وقوع تحریف می شود.