ساخت نظام امنیت منطقه ای جمهوری اسلامی ایران از منظر ژئوپلیتیک

امروزه تصمیم سازان و متخصصان امنیت ملی و منطقه ای جمهوری اسلامی ایران با توجه به تنگناها و محدودیت های موجود، به دنبال طراحی نظام امنیت منطقه ای مقبول خویش می باشند. در این مقاله تلاش خواهد شد بر پایه عوامل ژیوپلیتیک این موضوع مورد تحلیل قرار گیرد. بنای این نوشته بر این خواهد بود که به بررسی دیدگاه های موجود ژیوپلیتیکی (موافق و مخالف) در مورد امکان حرکت ایران به سمت ایجاد یا مشارکت در نظام امنیت منطقه ای بپردازد. روش انجام این پژوهش توصیفی تحلیلی و روش جمع آوری داده های آن کتابخانه ای و استفاده از منابع و متون داخلی و خارجی خواهد بود و بهره گیری از نظرات کارشناسان و متخصصان در این حوزه خواهد بود. مطابق یافته های تحقیق بر پایه عوامل ژیوپلیتیک، امنیت منطقه ای ایران و به تعاقب آن شکل دهی به یک سازه ژیوپلیتیکی توسط ایران به دلایل زیر به آسانی امکان پذیر نیست: عدم بهره برداری مناسب دولت مردان ایران از موقعیت و ظرفیت های ژیوپلیتیکی در راستای ایجاد ایتلاف امنیت منطقه ای، چالش ها و تضادهای ژیوپلیتیکی موجود در محیط استراتژیک و پیرامونی ایران، قرار داشتن ایران در مرکز توجه قدرت های جهانی و به عبارتی قرارگیری آن به عنوان بخشی از ژیواستراتژی قدرت های خارجی، ناسازگاری هدف ها و رقابت های منطقه ای بین کشورهای همسایه ایران. لذا محیط امنیتی ایران ناکارآمدترین منطقه در جستجو برای روندهای منطقه گرایی بوده است. از سوی دیگر برخی معتقدند ایران برای شکل دهی به ایتلاف های منطقه ای امنیتی دوجانبه و چندجانبه اولا می بایست سیاست «ثبات سازی» را مهم ترین راهبرد امنیتی در محیط استراتژیک خود قرار دهد و ثانیا ماهیت، روابط و چالش های ژیوپلیتیکی و ژیواکونومیکی ایران و همسایگانش به گونه ای است که ایران بدون قاعده مندسازی روابط اش با مراکز قدرت جهانی نمی تواند سازه های منطقه ای یکپارچه و دارای همگرایی و تعامل سطح بالا در حوزه های ژیوپلیتیکی پیرامونی اش شکل دهد.