اثربخشی الگوی بالینی خلاقیت درمانی بر کاهش اضطراب و افسردگی در دانش آموزان پسر دوره متوسطه اول شهرستان نجف آباد

هدف؛ پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی الگوی بالینی خلاقیت درمانی بر کاهش اضطراب و افسردگی در دانش آموزان پسر دوره ی متوسطه اول انجام گرفت. روش؛ جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر دوره ی متوسطه ی اول شهرستان نجف آباد، در سال تحصیلی 1398 - 1397 بودند. از این جامعه 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس و به صورت هدفمند انتخاب و پس از آن در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر)، گمارده شدند. ابزار؛ پرسش نامه های اضطراب و افسردگی بک (1998)، به عنوان پیش آزمون بر روی کلیه ی شرکت کنندگان اجرا شد. سپس شرکت کنندگان در گروه آزمایش تحت 8 جلسه الگوی بالینی خلاقیت درمانی قرار گرفتند، درحالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. پرسشنامه های مذکور به عنوان پس آزمون مجددا بر روی هر دو گروه اجرا گردید. یافته ها؛ یافته های حاصل از پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس آنکوا و مانکوا مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل مانکوا نشان داد که پس از تعدیل اثر همپراش پیش آزمون، تفاوت معناداری بین میانگین نمرات پس آزمون اضطراب و افسردگی در دو گروه آزمایش و کنترل وجود دارد (01/0P<،93/7F=). همچنین نتایج تحلیل آنکوا نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نمرات پس آزمون اضطراب (01/0P<،06/8F=) و افسردگی (01/0P<،79/11F=) در دو گروه آزمایش و کنترل وجود دارد. نتیجه گیری؛ با توجه به این نتایج، الگوی بالینی خلاقیت درمانی اثر معناداری در کاهش اضطراب و افسردگی دانش آموزان پسر دوره ی متوسطه ی اول دارد. در حقیقت خلاقیت نوعی کارآمدی ذهنی است که می تواند ذهنیت ناکارآمد را تعدیل ساخته و سبب کاهش اضطراب و افسردگی در دانش آموزان شود.