مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و طرح واره درمانی بر سازگاری هیجانی و احساس تنهایی زنان مبتلا به اختلال پرخوری با ادراک طرد والدین

اختلال پرخوری به صورت خوردن مداوم و اجباری می تواند ناشی از احساسات ایجاد شده تحت تاثیر ارزیابی و ادراک فرد از روابط با والدین باشد. این مطالعه با هدف مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و طرحواره درمانی بر سازگاری هیجانی و احساس تنهایی زنان مبتلا به اختلالپرخوری با ادراک طرد والدین انجام گرفت.

این پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود جامعه آماری، افراد مبتلا به اختلال پرخوری بودند که در سال 1399 به مراکز تغذیه و رژیم درمانی شهر نایین مراجعه کرده بودند. تعداد 45 نفر انتخاب شدند و به پرسشنامه ادراک طرد والدین پاسخ دادند. سپس، در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند. ابزار سنجش، پرسشنامه های سازگاری هیجانی و احساس تنهایی بود. گروه های درمان شناختی رفتاری و طرحواره درمانی 10جلسه (هفته ای یک جلسه 90 دقیقه ای) درمان را دریافت کردند. گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. داده ها با آزمون تحلیل کواریانس دوطرفه با اندازه گیری تکراری تجزیه و تحلیل شد.

تفاوت معنی داری بین طرحواره درمانی و رفتار درمانی شناختی با گروه کنترل در سازگاری هیجانی (63/60,F= 01/0,p≤ 59/0 Eta=) و احساس تنهایی (03/16 , F=01/0 ,p≤26/0 Eta=) وجود داشت. طرحواره درمانی بر سازگاری هیجانی و احساس تنهایی آزمودنی ها اثربخش تر بوده و در مرحله پیگیری اثر این درمان در مقایسه با درمان رفتاری شناختی پایدار بود (01/0≤p). 

طرحواره درمانی به عنوان یک مداخله موثرتر برای زنان مبتلا به پرخوری با ادراک طرد والدین می تواند سازگاری هیجانی و احساس تنهایی را بهبود بخشد.