واکاوی ارتباط حکمت و طبابت

«حکمت» به معنای اتقان و استواری در عمل و بازداشتن از کج روی است و نوعی حالت و ویژگی درک و تشخیص است که فرد به وسیله آن می تواند حق و واقعیت را درک کند و مانع از فساد شود و کار را محکم و استوار انجام دهد. در واقع، «حکمت» یک حالت نفسانی و صفت روحی است نه رفتار خارجی و بیرونی. در «حکمت» دو عنصر علم و عمل نهفته است که هر دو از بالاترین درجه صحت و سلامت برخوردار هستند. پس اگر انسان عالم باشد اما آن جا که باید عمل کند عمل نکند یا اهل عمل باشد اما اصول علم خود را نداند «حکیم» نیست.
«حکمت» می تواند از سه طریق به یاری «طب» آید: 1 تعریف مبانی طب و سازماندهی طب 2 اندیشه ورزی عمیق پیرامون مسایل مهم و اساسی علوم سلامت و طب 3 کسب مهارت شناختی. از این رو، در قدیم به «طبیب» از آن جهت «حکیم» می گفتند که «طبیب» علاوه بر آگاهی از دانش طبی دارای معرفت عمیق بوده و در رفتار خویش با بیماران نیز نهایت مدارا و خوش رفتاری را از خود نشان می داده است به همین جهت از جایگاه و احترام خاصی در جامعه برخوردار بوده است. گرچه در قرن اخیر شاهد جدایی کامل «پزشکی» از «حکمت» بوده ایم و از رواج استعمال این کلمه و اطلاق «حکیم» در پزشکی کاسته شده ولی ضروری به نظر می رسد که دگرباره واژه ی «حکمت» در پزشکی احیا گردد.