فردیت و نوگرایی تصویر در شعر شیون فومنی

تصویر یا ایماژ را می‎توان از اصلی‎ترین عناصر زیبایی‎شناسی شعر دانست؛ بخشی از بلاغت کلام بر عهده تصویر است. هر اندازه تصویر نو بوده و ریشه در فردیت و نگرش فردی داشته باشد به همان اندازه تاثیر و گیرایی بیشتری خواهد داشت؛ چرا که ماهیت هنر، پیوندی ناگسستنی با نوجویی و نوآوری دارد  و این نوآوری‎ها در کلان ساختار شعر، تابعی است از نوجویی‎ها در ساختارهای خرد که تصویر نیز یکی از این ساختارهای خرد است. شعر معاصر با الهام از نظریه‎ های پیشرو نیما که تاکید به نگاه شخصی و فردیت‎گرایی داشت، عرصه ‎های ناشناخته ای از تصویر را کشف کرده است و گرایش کلی به سمت و سوی نوآوری در تصاویر شعری است. شیون فومنی را می‎توان از شاعران صادق به نظریات نیما در باب نوآوری تصویری قلمداد کرد. رنگ اقلیمی در شعر شیون نیز با تاکید بر فردیت گرایی و تجربه ‎گرایی چون نیما غالب است و او تصاویری بکر از طبیعت با این نگرش شخصی خلق کرده است. همچنین جزیی‎نگری و دقت و باریک‎بینی او که نازک‎خیالی شاعران سبک هندی را به یاد می‎آورد عاملی دیگر در نوآوری تصویری وی بوده است. فردیت گرایی به ساحت تصویر معشوق نیز در شعر او کشانده شده و وجوه زیبایی شناسی معشوق در شعر او متفاوت از شعر سنتی و با دیدی شخصی ارایه شده است. پژوهش حاضر قصد دارد به روشی توصیفی-تحلیلی این وجوه نوگرایی تصویری را در شعر شیون فومنی مورد کاوش قرار دهد. نتیجه پژوهش نیز نشان از وفاداری شیون فومنی به اصل نوگرایی در تصویرپردازی دارد.