تفاوت هم بوم پنداری از دیدگاه دیوید هرمن با همذات پنداری در روایت شناسی

بهترین ابزار برای پاسخ به این پرسش که ما چگونه ذهن خود را درگیر خلق معنا در داستان ها می کنیم زبان شناسی شناختی است. روایت شناسی شناختی در مقام مطالعه جنبه های مرتبط به ذهن در عمل قصه گویی حیطه ی گسترده را شامل می شود. دیوید هرمن عنصر هم بوم پنداری را یکی از عناصر بنیادین روایت می داند. وی هم بوم پنداری را این گونه تعریف می کند: بازنمود روایی، با برجسته سازی تاثیر رویداد های داستان بر ذهن اشخاص حقیقی یا خیالی؛ تجربه زیستن در جریان داستان را به خواننده القا می کند. وی عنصر هم بوم پنداری را در کنار سه عنصر واقع شدگی، توالی رویداد ها و جهان پردازی مطرح می کند و معتقد است که مطالعه عنصر هم بوم پنداری اگر متوجه یافته های اخیر درباره ماهیت شعور - و البته متکی به پیشینه روایت پژوهی - باشد به نتایج بهتری خواهد انجامید. همذات پنداری اینگونه تعریف می شود: خود را جای دیگری قرار دادن. بریس گوت می گوید: وقتی من با کاراکتری همذات پنداری می کنم هویت خودم را با هویت او ادغام می کنم. حال این سوال پیش می آید که تفاوت هم بوم پنداری با همذات پنداری در روایت شناسی چیست؟ ما در این مقاله به ارایه پاسخ این پرسش می پردازیم. و به این پاسخ می رسیم که همذات پنداری تلاشی است که مخاطب می کند برای قرار دادن خود در جایگاه شخصیتی در داستان و ایجاد ارتباط نزدیک با وی، و هم بوم-پنداری تلاشی است که نویسنده می کند برای ایجاد فضایی، که تجربه زیستن در فضای داستان را هرچه بهتر بتواند به خواننده القا کند.پژوهش حاضر به شیوه پژوهش توصیفی - تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای انجام شده است.