تحلیل گفتمان شعر اعتراض در شعر مهدی اخوان ثالث (بر پایه تحلیل گفتمان لاکلائو و موفه)

مطالعه و تحلیل گفتمان اعتراضی شعر معاصر به ویژه با تکیه بر شعر شاعری چون اخوان ثالث حاکی از وحدت نظام مفهومی و مضمونی اشعار ، تعهد نسبت به مردم ، جامعه و کاربرد مشترک شعر در مسیر بر افراشتن ندای مردم است. در شعر اخوان بن مایه های اعتراضی در قالب نوعی نگرش یاس آلود ظاهر می شود. اخوان گمان می کرد تنها راه نجات، پناه بردن به یک سلوک آیینی اصیل است. در نتیجه شعر او میثاقی از نداهای خاموش و معترضانه با امر سیاسی در شکل یک رستگاری اجتماعی بود. در تحقیق حاضر تلاش بر این است تا بر اساس روش توصیفی-تحلیلی، به مطالعه گفتمان اعتراض در شعر اخوان ثالث بپردازیم. در واقع مساله اصلی بازشناسی عناصر قوام بخش و حیاتی یک گفتمان غالب و مسلط در جامعه ایرانی بر پایه شناخت و تجزیه و تحلیل نوع  و نمودار قدرت رسمی است. گفتمانی که زبان، قدرت و ایدیولوژی تازه ای را بر اساس الگوهای اعتراضی شاعرانه طرح می کند. از نظر لاکلایو و موفه همه چیز به ویژه امر سیاسی و اجتماعی در قالب گفتمان ها معنا و مفهوم پیدا می کند. با بهره گیری از نظریه لاکلایو و موفه در تحقیق حاضر این امر اثبات می گردد که که شعر اخوان ثالث با بن مایه های اعتراضی و آزادی خواهانه اش، گفتمان هویتی تازه ای را در برابر گفتمان و ایدیولوژی غالب سیاسی دوران پهلوی دوم علم می کند. اخوان ثالث با دال مرکزی ایران، دال های شناوری چون میهن دوستی، دفاع از آزادی و عدالت، اعتراض علیه استبداد و ظلم و نیز احیای مکاتب آیینی و مذهبی تازه، مفصل بندی جدید ایجاد می کند.