مطالعه نمونه های جاندار انگاری در اسطوره ها و ادبیات ایران

جاندارانگاری و روح بخشی به همه موجودات غیر انسانی حالتی است که از روزگاران کهن در ذهن بشر وجود داشته و دلایل مختلفی همچون ترس از طبیعت و جهان ناشناخته (فتیشیزم) و یا احترام و علاقه به همراهی با برخی از مظاهر طبیعی (توتمیسم) برای این اندیشه بیان شده که در هر حال همه گویای نوعی " هم ذات پنداری" هستند زیرا انسان همیشه در صدد بوده که تنهایی خود را با روح بخشیدن به دیگر موجودات جبران کند. این مقاله  با روش توصیفی- تحلیلی و بر پایه داده های کتابخانه ای  گردآوری شده است و به بررسی ریشه های جاندار انگاری و نیز  به حضور این اندیشه در اساطیر کهن جهان و سپس ایران باستان و ادبیات کلاسیک و معاصر، با ذکر نمونه هایی می پردازد تا از این طریق وجود ناخودآگاه این نیاز بشر به همراه بودن با همه مظاهر هستی که گاه در قالب نظم و گاه در قالب نثر نمود پیدا کرده است، اثبات شود.