نوآوری های شاعرانه عبدالباقی عمری

نوآوری نوعی کیفیت و تجربه تازه یا دوره جدید که بیانگر تازگی در زمان حال به عنوان گسست از گذشته و ورود به آینده ای است که در حال ظهور است و با ایده نوآوری همراه است. براین اساس در اشعار عمری با دو نوع اندیشه های نوخواهی روبرو می شویم: 1- نوآوری در محتوا؛ درونمایه های اجتماعی و سیاسی را در بر می گیرد. 2- نوآوری در شکل؛ ساختار شکنی در اوزان عروضی خلیلی و به کار گیری قالب های نو شعر است. درونمایه های تازه، مانند: عواطف ناسیونالیستی، میهن دوستی و اندیشه های ظلم ستیزانه با اسلوب منسجم به دلیل وحدت موضوع در اشعار عمری با سبک موجز آشکار گردید. گاه شرایط سیاسی جامعه به گونه ای بود که شاعر ناگزیر قالب های کلاسیک و اوزان عروضی را رها کرد و با آزاد اندیشی فرم های نو را به کار گرفت. از نتایج ارزنده مقاله چنین است: 1- نوآوری های شاعر در محتوا کاملا آگاهانه بود، زیرا وی درک کاملی از اوضاع سیاسی- اجتماعی روزگار خود داشت؛ در نتیجه عمری شعر را ابزاری هنرمندانه در جهت ادای رسالت ادبی به کار گرفت. 2- نوآوری های عمری در شکل آگاهانه نبود؛ زیرا تعداد آن در اشعارش اندک؛و فقط به دلیل جولان بخشیدن به اندیشه و خیال خویشتن اشکال نوین را با موسیقایی مطبوع به کار گرفت.