آسیب شناسی پژوهش های فردوسی شناسی (از سال 1357 تا سال 1387)

در این مقاله پژوهش های فردوسی شناسی (از سال 1357 تا سال 1387) در سه بخش توسعه ای، بنیادی و کاربردی از رویکرد آسیب شناسی مورد واکاوی قرار گرفته است. فردوسی تنها شاعر حماسی ایران است که همواره محور عمده بسیاری از پژوهش های ادبی قرار گرفته است و قرن هاست که درباره شاهنامه آثار ذوقی، فکری و تحلیلی نوشته می شود؛ قسمت عمده این پژوهش ها در قرن معاصر انجام شده است و منتقدان شاهنامه را از ابعاد گوناگون زبان شناختی، جامعه شناختی، سیاست، روان شناختی و... بررسی کرده اند؛ این مقاله بر آن است تا به آسیب شناسی این پژوهش ها بپردازد. روش پژوهش کمی و کیفی است. دستاوردهای این پژوهش، نشان دهنده آن است که مهم ترین آسیب ها و نقص های تالیفات فردوسی شناسی، عبارت است از: 1- عدم توجه به تمام نسخه ها. 2- عدم توجه به پیشینه تحقیقات. 3- عدم توجه به جزییات. 4- تقلیدگرایی و انتقادگریزی. 5- رویکردهای تکرار گرایانه. 6- اصالت رویکردهای درون متن گرایانه. 7- اهداف تقلیل گرایانه. 8- رویکردهای یکسونگرانه. 9- عدم رعایت موازین علمی. 10- اطلاعات مداری به جای تحلیل مداری.