اعتبار بخشی اجتماعی بر مفهوم تعلق پذیری در محلات تاریخی ؛ مورد مطالعه(محله دردشت اصفهان)

محله دردشت، هسته اصلی گسترش شهر اصفهان و یکی از بافت های ارزشمند، با قابلیت های تاریخی و فرهنگی در این شهر محسوب می گردد. در حال حاضر در این محله گروه های اجتماعی مختلف سکونت دارند که طبیعتا میزان وابستگی ایشان به ارزش های تاریخی، فرهنگی و بومی این محله متفاوت است. باور بنیادین این پژوهش آن است که بین نوع شغل، جنسیت و رده سنی ساکنین با میزان تعلق به محله، رابطه مستقیم وجود دارد. این مقاله بر آن است که میزان تعلق پذیری نسبت به سکونت بومی در این محله را بررسی نموده و بر آن اساس گروه های اجتماعی تعلق پذیر را به عنوان سرمایه هایی اجتماعی در این بافت تاریخی شناسایی نماید تا در جهت حفظ و جلوگیری از فرسوده شدن این بافت ارزشمند گامی موثر برداشته شود. این پژوهش مبتنی بر پارادایم تفسیری و ساختارگرا، پس از شناسایی مولفه های مستند از پژوهش های پیشین مشابه، اقدام به پیمایش و پرسشگری جهت استخراج نتایج معنادار خواهد داشت. بر این اساس پژوهش استوار بر نگرش سنجی بوده و راهبردهای اسنادی در بخش نظری و پیمایش اجتماعی کیفی در بخش میدانی استفاده می نماید. تحلیل های انجام شده آشکار کرد که گروه سنی سالمند با شغل مغازه دار، برای آقایان و خانه دار برای خانم ها بیشترین میزان حس تعلق مکانی به محله زندگی خود را دارا بوده و کمترین میزان حس تعلق به محله زندگی در این محله، مربوط به گروه سنی جوان و گروه شغلی پزشک بوده است.