سیاست و پیامدهای چهره ژانوسی مدرنیته در ادبیات معاصرعراق با تکیه برحقوق بین الملل (مطالعه موردی: کاظم السماوی و شیرکو بیکس)

مدرنیته در قرن بیستم با دو چهره مثیت و منفی (ژانوسی) خود وارد سیاست داخلی و خارجی کشورهای خاورمیانه شد. شاعران معاصر عرب و کرد عراقی همچون «کاظم السماوی» و «شیرکو بی کس» در اشعار خود به شناسایی چنین چهره شوم و تاریکی از جمله پدیده ابتر دولت-ملت، ژنوساید و جنایات علیه بشریت پرداختند که از سوی استعمارگران داخلی و خارجی به نمایش گذاشته شد. بزنگاه تاریخی این واقعه همان آغاز تاسیس و ایجاد دولت- ملت هایی ناهمگون در خاورمیانه توسط استعمارگران خارجی بود که از تجزیه قلمرو امپراطوری عثمانی به عنوان دولت هایی دست نشانده و تحت قیمومت آنان سربرآورده بودند. این دو شاعر در اشعار خود جهت مقابله با این پدیده به نقض قاعده آمره حقوقی «منع توسل به زور» فرا خواندند؛ بدین معنی که مردم جامعه شان را به انتفاضه و مبارزه و «حق توسل به زور» در راستای حق «دفاع مشروع» سوق دادند. این پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی بر آن است به معرفی این دو شاعر و تجزیه و تحلیل اشعار آنها با تکیه برحقوق بین الملل و اعلامیه جهانی حقوق بشر بپردازد؛ بە طوری که در پی معرفی محصول دوگانگی مدرنیته در حوزه سیاست بوده که در مواجهه با مردم جامعه، چهره تاریک خود را نشان داده است؛ چهره ای که نتیجه آن، افتادن تکنولوژی در دست دولتی همانند بعث بود که ژنوساید و جنایات علیه بشریت محصول مستقیم آن در جهان مدرن بود.