بررسی اثر عصاره جلبک گراسیا کرتیکاتا (Gracilaria Corticata) بر خون رسانی و فیبروز زخم های آلوده پوست رت

 ترمیم زخم وابسته به رگزایی و میزان تولید کلاژن توسط فیبروبلاست ها است. جلبک های دریایی از جمله ارگانیسم هایی هستند که امروزه مورد توجه مصارف درمانی برای بهبود زخم هستند. این تحقیق به بررسی تاثیر جلبک دریایی به نام Gracilaria corticata برای افزایش رگزایی و فیبروز زخم پوستی عفونی می پردازد.

 هشتاد موش نر صحرایی در این آزمایش شرکت کردند که طبق پروتکل مراقبت از حیوانات آزمایشگاهی نگهداری شدند. حیوانات به چهار گروه (هر گروه 20 موش صحرایی) تقسیم شدند و در تمام حیوانات آزمایشی یک زخم مربعی پشت انجام شد. زمان نقطه 3، 7، 14 و 21 روز پس از جراحی بود. پس از ایجاد زخم، 50 میکرولیتر سوسپانسیون حاوی CFU/mL 108×2 میکروب استافیلوکوکوس روی زخم ریخته شد. گروه ها شامل شاهد (بدون درمان)، اکسید روی (کنترل)، پماد 3% و 7% (درمان با جلبک) تقسیم شدند. نمونه ها در فرمالین بافر 10% قرار داده شد و سپس در پروسه عمل آوری بافت و رنگ آمیزی با ترکروم قرار گرفتند. ترکروم برای نشان دادن رشته های کلاژن و میزان فیبروز انجام شد. از طرفی دو آنتی بادی VEGF و TGF-Β برای ارزیابی ایمونوهیستوشیمی به کار رفت.

 استفاده از جلبک بیشتر از تجویز اکسید روی، باعث افزایش بروز VEGF و TGF-Β شد.

 استفاده از جلبک به شکل پماد، اثر تقویتی بر بهبود زخم عفونی دارد که می تواند مربوط به خون رسانی بیشتر و در نتیجه ایمنی بخشی بیشتر در زخم، همراه با اثرات ضدمیکروبی باشد.