اثر تغذیه نیتروژن بهاره و پاییزه بر صفات کمی و کیفی توت فرنگی رقم کاماروسا

توت فرنگی از مهمترین ریز میوه هاست که می تواند بیشتر از یک سال نیز در مزرعه بماند، لذا شناخت تاثیر تغذیه در سال اول بر عملکرد سال دوم این محصول مهم می باشد. این پژوهش در بستر خاکی و به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. فاکتور اول شامل تغذیه نیتروژن بهاره در سه سطح (0 و 150 و 300 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به شکل اوره) به صورت یک هفته در میان و فاکتور دوم کوددهی پاییزه در سه سطح (0 و 50 و 100 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به شکل اوره) از اواخر شهریور تا اوایل مهر بود. نتایج نشان داد در بوته های تیمار شده با نیتروژن پاییزه (100 کیلوگرم در هکتار) بیشترین تعداد طوقه (3/43) و اندازه حبه (طول 4/37 سانتی متر و عرض 3/42 سانتی متر) و در تیمار نیتروژن بهاره (300 کیلوگرم در هکتار) و پاییزه (100 کیلوگرم در هکتار) بیشترین تعداد گل (53)، وزن حبه (24/35) و بالاترین عملکرد (1016/37 گرم در بوته) حاصل گردید. بیشترین مقدار آنتوسیانین و درصد مهار رادیکال های آزاد در تیمار شاهد (به ترتیب 15/45 میلی گرم بر لیتر آب میوه و 72/93 درصد) مشاهده شد. از نظر میزان ویتامین ث، تیمار نیتروژن بهاره (150 کیلوگرم در هکتار) صرف نظر از میزان کود نیتروژن پاییزه، بیشترین ویتامین ث (33 میلی گرم بر کیلوگرم) را تولید نمود. به طور کلی نتایج حاکی از آن است که کاربرد سطوح بالای نیتروژن در بهار و پاییز می تواند در سال دوم، عملکرد توت فرنگی را افزایش دهد، اگرچه نسبت های بالای نیتروژن می تواند از ارزش غذایی میوه توت فرنگی بکاهد.