مقایسه اثربخشی بازتوانی شناختی و درمان مبتنی بر شفقت بر انعطاف پذیری شناختی سالمندان مبتلا به اختلال شناختی خفیف

شناخت نیازها و وضعیت سلامت سالمندان از مسایل مهم جامعه است و برای توانمندسازی و بهبود شرایط شان باید راهکارهای نوین درمانی و توان بخشی مورد پژوهش قرار گیرد. بنابراین، این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی بازتوانی شناختی و درمان مبتنی برشفقت بر انعطاف پذیری شناختی سالمندان مبتلا به اختلال شناختی خفیف انجام شد. پژوهش حاضر از از نوع نیمه تجربی و از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل با پیگیری یک ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی سالمندان مبتلا به اختلال شناختی خفیف شهر تهران بود که به پایگاه های سلامت دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1400 مراجعه کرده بودند و از بین آنها نمونه ای 42 سالمند بر مبنای ملاک های ورود به صورت هدفمند انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش بازتوانی شناختی و درمان مبتنی بر شفقت و یک گروه کنترل جایگزین شدند. بازتوانی شناختی و درمان مبتنی بر شفقت هر یک طی 8 جلسه 90 دقیقه ای برای گروه های آزمایش اجرا شد و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. ابزار پژوهش پرسشنامه های انعطاف پذیری شناختی دنیس و وندروالبود. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس در نرم افزار SPSS نسخه 26 تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بازتوانی شناختی و درمان مبتنی بر شفقت بر متغیرهای ادراک کنترل پذیری، ادراک توجیه رفتار و ادراک گزینه های مختلف در سالمندان مبتلا به اختلال شناختی خفیف موثر بود (05/0>P). درمان مبتنی بر بازتوانی شناختی در متغیر ادراک توجیه بیشتر از گروه درمان مبتنی برشفقت بود. براساس نتایج حاصل از پژوهش می توان از بسته های آموزشی این پژوهش در آسایشگاه ها و سراهای سالمندان برای ارتقای سطح زندگی بهره برد.