شاخص های کیفیت زندگی شهری در مناطق پنج گانه شهر اردبیل

رشد سریع شهرنشینی در دهه های اخیر منجر به شکل گیری چرخه نامطلوبی از عدم تعادل های اجتماعی-اقتصادی و زیست محیطی شده و در نهایت کیفیت زندگی شهری را تنزل داده است. یکی از رویکردهای نوین، مطرح شدن مفهوم کیفیت زندگی و دخالت دادن شاخص های اجتماعی و کیفی در اهداف توسعه و عمران شهری است. هدف این پژوهش بررسی و ارزیابی کیفیت زندگی شهری در شهر اردبیل بود.

این تحقیق از نوع توصیفی-تحلیلی بوده و در سال 1401 در شهر اردبیل انجام شد. داده ‏ها و اطلاعات به ‏صورت پیمایشی از طریق پرسش‏نامه با 384 نفر نمونه از مناطق پنج گانه با سطح اطمینان 93% جمع‏آوری ‏شدند. برای تجزیه‏ و تحلیل داده‏‏ها و اطلاعات از آزمون کروسکال-والیس، آزمون T و تحلیل عاملی اکتشافی استفاده شد.

بر اساس یافته های حاصل از آزمون کروسکال-والیس، تفاوت میان مناطق پنج گانه شهر اردبیل تنها از نظر شاخص کالبدی معنی دار نبود. نتایج حاصل از آزمون T در شهر اردبیل نشان داد که از میان شاخص های نه گانه، 4 شاخص امنیت و ایمنی، اقتصاد، کیفیت محیط زیست و سلامت و بهداشت با میانگین بالای 10 از نظر شهروندان در وضعیت مطلوب و 5 شاخص اجتماعی، آموزشی، کالبدی، حمل و نقل و فرهنگی با میانگین پایین تر از 10 غیرمطلوب ارزیابی شدند یعنی پاسخ دهندگان از وضع موجود ناراضی بودند. همچنین نتایج ارزیابی رضایت از شاخص های کیفیت زندگی در مناطق پنج گانه نشان داد که که شهروندان منطقه 5 بیشترین رضایت را از شاخص های امنیت و ایمنی، اقتصاد، اجتماعی، سلامت و بهداشت، کالبدی و شاخص کیفیت محیط زیست داشتند درحالی که شهروندان منطقه یک از شاخص های فرهنگی، حمل ونقل و آموزش بیشترین رضایت را داشتند.

شاخص های کیفیت زندگی در مناطق پنج گانه شهر اردبیل در وضعیت مطلوبی قرار ندارند و این امر سبب کاهش کیفیت زندگی شده و مقدمات نارضایتی شهروندان را فراهم کرده است.