واکاویی وضعیت و شخصیت شیخ هارون بن خمیس، فقیه حکومت قطب شاه

سلاطین شیعه دکن، مشهور به قطب شاهیان، از 918 تا 1098 قمری در جنوب هند (گلکنده و حیدرآباد) فرمانروایی کرده اند. هفتمین فرمانروای این سلسله، سلطان عبدالله قطب شاه (م1083ق) می باشد، که از 1038 1083 قمری حکومت نموده؛ و نواب اصلی وی، علامی فهامی شیخ محمد بن خاتون (م1059ق) بوده است. در دوره پیشوایی ابن خاتون، حوزه درسی مهمی در حیدرآباد تشکیل شده، که به مناسبت آن، اساتید و شاگردانی پرورش یافته و فعالیت داشته اند. شاید مهم ترین شخصی که در این حوزه علمیه از او یاد شده، شیخ هارون بن خمیس جزایری (م1047ق) است. اکنون شرح حال و ترجمه ای از وی در دست نیست. در پژوهشی که انجام شد، مشخص گشت که: از وقایع زندگی شیخ هارون و خانواده اش، اطلاعات چندانی در دست نیست؛ اما می توان بر اساس برخی از اسناد و نسخ خطی، اطلاعات و شرح حالی برای وی مطرح نمود. وی در حدود سال 1017ق از ایران به حیدرآباد هند و حکومت قطب شاهیان مهاجرت نموده است. شیخ هارون، مدرس حوزه علمیه «لنگر فیض اثر» حیدرآباد و فقیهی بی عدیل بوده، که قریب سی سال به نشر علم فقه در این منطقه اشتغال داشته؛ و آثار متعددی از خود باقی گذاشته است، که غالبا در حوزه فقه شیعی می باشندسلاطین شیعه دکن، مشهور به قطب شاهیان، از 918 تا 1098 قمری در جنوب هند (گلکنده و حیدرآباد) فرمانروایی کرده اند. هفتمین فرمانروای این سلسله، سلطان عبدالله قطب شاه (م1083ق) می باشد، که از 1038 1083 قمری حکومت نموده؛ و نواب اصلی وی، علامی فهامی شیخ محمد بن خاتون (م1059ق) بوده است. در دوره پیشوایی ابن خاتون، حوزه درسی مهمی در حیدرآباد تشکیل شده، که به مناسبت آن، اساتید و شاگردانی پرورش یافته و فعالیت داشته اند. شاید مهم ترین شخصی که در این حوزه علمیه از او یاد شده، شیخ هارون بن خمیس جزایری (م1047ق) است. اکنون شرح حال و ترجمه ای از وی در دست نیست. در پژوهشی که انجام شد، مشخص گشت که: از وقایع زندگی شیخ هارون و خانواده اش، اطلاعات چندانی در دست نیست؛ اما می توان بر اساس برخی از اسناد و نسخ خطی، اطلاعات و شرح حالی برای وی مطرح نمود. وی در حدود سال 1017ق از ایران به حیدرآباد هند و حکومت قطب شاهیان مهاجرت نموده است. شیخ هارون، مدرس حوزه علمیه «لنگر فیض اثر» حیدرآباد و فقیهی بی عدیل بوده، که قریب سی سال به نشر علم فقه در این منطقه اشتغال داشته؛ و آثار متعددی از خود باقی گذاشته است، که غالبا در حوزه فقه شیعی می باشند