جایگاه سیاست های عدم تمرکز در توسعه اقتصادی اقوام در ایران با نگاهی به اسناد بین المللی

تمرکزگرایی و عدم تمرکز دو رویکرد عمده در مدیریت تنوعات قومی در نزد اسناد بین المللی و قوانین داخلی کشورهاست. پژوهش حاضر درصدد است تا جایگاه سیاست های عدم تمرکز در توسعه اقتصادی اقوام در ایران را با توجه به اسناد بین المللی بررسی کند.
روش مقاله حاضر توصیفی-تحلیلی است که با ابزار کتاب خانه ای و مراجعه به اسناد، کتاب ها و مقاله ها مرتبط انجام شده است.  
ملاحظات اخلاقی: در نگارش مقاله حاضر، اصول اخلاقی در ارجاع دهی و بهره گیری از منابع مد نظر قرار گرفته است. 
راه کار موثر برای بهره مندی از رویکرد عدم تمرکز برای توسعه اقتصادی مناطق قوم نشین، تغییر در ساختار اداری کشور، مشارکت دادن اقوام در اداره امور اقتصادی، ایجاد علاقه مندی قومی و اجرا کردن اصول 100 تا 107 قانون اساسی و سند چشم انداز در ارتباط با عدم تمرکز، منتفع ساختن مناطق قوم نشین از ظرفیت ها و منابع اقتصادی موجود در آن مناطق و سپردن امور به دست مدیران بومی است.
توسعه اقتصادی، امری چندوجهی است و اگر بتوان مناطق قوم نشین و مرزی کشور را به شکل موثری با استناد به اسناد بین المللی و اسناد بالادستی از جمله عدم تمرکز و اعطای اختیارات و یا مشارکت در امور اداری و اقتصادی و سیاست گذاری دخیل کرد، توسعه اقتصادی با ابتنا بر راه کارهای سیاسی و اداری میسر خواهد شد.