تاثیر تمرینات ورزشی بر عملکردهای فیزیولوژیکی کشتی گیران در پسا کرونا

فعالیت بدنی با کاهش عوامل خطرزا، نقش حفاظتی در برابر بیماری‏ها ایفا می‏کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو نوع تمرین تناوبی شدید (HIIT) و هوازی تداومی بر عملکردهای ریوی و قلبی تنفسی کشتی‏گیران بهبود یافته از بیماری کرونا می‏باشد.

این پژوهش به روش نیمه تجربی و کارآزمایی بالینی به صورت پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. بر این اساس با استفاده از جدول مورگان، 45 نفر برای شرکت در جلسه توجیهی دعوت شدند و به طور تصادفی در سه گروه آزمایشی به صورت: گروه آزمایشی 1 (تمرین هوازی تداومی 15 نفر)، گروه آزمایشی 2 (تمرین تناوبی با شدت بالا 15 نفر) و گروه کنترل 3 (بدون تمرین 15 نفر) قرار گرفتند.

پژوهش حاضر نشان داد که تفاوت معناداری در متغیرهای FVC، FEV1، PIF، فشار خون سیستولیک، فشار خون دیاستولیک، ضربان قلب، زمان رسیدن خستگی، VO2max و مقیاس درک فشار بین سه گروه وجود دارد؛ اما در متغیر VC تفاوت‏ها بین سه گروه معنادار نبود. همچنین مشخص شد که بین میانگین متغیرهای مورد مطالعه در گروه 1 و گروه 2 پژوهش در پس آزمون نسبت به پیش آزمون تفاوت معناداری وجود دارد، که این امر در گروه تمرینات تناوبی شدید در مقایسه با تمرینات تداومی بیش‏تر است.

نتیجه ‏گیری:

 با توجه به اثرگذاری‏ و بهبود در شاخص‏های آمادگی جسمانی تمرینات تناوبی با شدت بالا در مقایسه بالا تمرینات تداومی، می‏توان تمرینات تناوبی با شدت بالا را به عنوان یک گزینه مناسب برای بهبود آمادگی قلبی تنفسی و عملکرد ریوی به عنوان یک استراتژدی بهبود سلامتی به کار گرفت.