زیست پذیری در شرایط خشکسالی و ریسک های اجتماعی در استفاده کشاورزان از پساب شهری

پدیده خشکسالی در سالیان اخیر تولید محصولات کشاورزی و امنیت غذایی را تحت تاثیر شدید قرار داده است. کشاورزان نیز برای تداوم تولید و حفظ زیست پذیری و تامین آب آبیاری مزارع اقدام به استفاده از پساب شهری می کنند. این در حالی است که ممکن است کشاورزان نسبت به ریسک های استفاده از پساب شهری آگاهی کافی نداشته باشند. بنابراین، هدف اصلی این پژوهش بررسی تاثیر زیست پذیری کشاورزان در شرایط خشکسالی و ریسک های اجتماعی ادراک شده توسط آن ها در رفتار استفاده از پساب شهری بود. این مطالعه در بین کشاورزان منطقه سیستان انجام شد. با استفاده از نمونه گیری تصادفی طبقه ‏ای، 361 کشاورز به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. ابزار سنجش در این مطالعه پرسشنامه بود که با بهره‏ گیری از نظرات متخصصان دانشگاهی روایی سازه، روایی شکلی و محتوایی آن در سطح مطلوب برآورد گردید. همچنین از یک مطالعه راهنما و محاسبه پایایی ترکیبی و ضریب آلفای کرونباخ برای سنجش پایایی پرسشنامه، بهره گرفته شد که در حد مطلوب به دست آمد. پردازش داده‏ ها با استفاده از نرم ‏افزارهای SPSSwin26 و AMOS24 صورت گرفت. یافته ها نشان داد که نشانگرهای مورد استفاده برای اندازه گیری متغیرهای پژوهش با ساختار عاملی و زیربنای نظری پژوهش تطابق قابل قبولی داشتند. نتایج پژوهش مشخص نمود که میانگین رفتار فعال گرایی محیط زیستی، رفتار غیرفعال در حوزه عمومی، رفتار سازمانی و رفتار محیط زیست گرایی از متوسط بازه متغیرها کوچک تر است. یافته های حاصل از مدل ‏سازی معادلات ساختاری نشان داد که زیست پذیری کشاورزان در شرایط خشکسالی و ریسک های اجتماعی ادراک شده تاثیر معنی داری بر رفتار استفاده از پساب شهری داشته است. همچنین، 75/8 درصد از تغییرات متغیر رفتار کشاورزان در استفاده از پساب شهری وابسته به ریسک های اجتماعی ادراک شده و زیست پذیری کشاورزان در شرایط خشکسالی است.