ضرورت و روش شناسی مسئله امامت با تاکید بر سبک زندگی اسلامی

سبک زندگی، ترکیب امور درونی و بیرونی زندگی آدمی است. امور درونی نظیر: بینش ها و گرایش ها و امور بیرونی نظیر: رفتارها، وضع ها و دارایی ها؛ سبک زندگی، دربرگیرنده همه ی حوزه های زندگی آدمی است، نه یک یا چند حوزه خاص؛ سبک زندگی، دلالت بر کلیت و برایند زندگی آدمی می کند، نه تک به تک رفتارها، گرایش ها یا بینش ها. امامت، به عنوان نخستین مسیله ای مناقشه برانگیز تاریخ و اندیشه اسلامی، یک مدلول اساسی و محوری دارد: جانشینی پیامبر در امر هدایت، سرپرستی جامعه اسلامی و رفع اختلاف و بحران در جامعه . «امامت» چشم انداز شیعی به بحران و حل آن بود درحالی که «خلافت» چشم انداز اهل سنت به بحران رهبری بعد از پیامبر است. پژوهش حاضر، چشم انداز به مسیله رهبری جامعه اسلامی و جانشینی پیامبر اسلام را از منظر یکی از اندیشمندان و الاهیدانان قرون میانه مذهب تشیع، یعنی ابوالفتح کراجکی، با روش توصیفی و تحلیلی موردبررسی قرار می دهد. به باور شیعه امامت، استمرار نبوت و منصوص از جانب خدای متعال است که ایمان راستین، جز با پذیرش آن محقق نمی شود. این باور در میان اهل سنت موردتردید و انکار قرار گرفت. ازآنجاکه مسیله ریشه تاریخی دارد، لازم است به منابع متقدم فریقین مراجعه شود.کراجکی یکی از اندیشمندان متقدمی است که رویکرد نظری شفاف، دقیق و علمی در مسیله امامت دارد. بااین وجود این چشم انداز و دیدگاه های او هنوز ناشناخته مانده است. به این اساس، پژوهش حاضر باهدف اصلی بررسی و تحلیل روش شناسی و ضرورت مسیله امامت از منظرکراجکی همچنین تحلیل اصول هفده گانه ی ایشان پیرامون مفروضات اهل سنت از مسیله ی امامت تبیین و تحلیل مسیله ی ضرورت امامت را موردنظر قرار دهد. نتیجه ای که به دست آمده اینکه وی، خاستگاه ضرورت امام را حفظ شریعت و تداوم رسالت پیامبر می داند. درنتیجه به امامت به عنوان یک مسیله کاملا الهیاتی می نگرد.