مطالعه تطبیقی تقابل خطر در حقوق و روانشناسی در ایران و انگلستان

تیوری تقابل خطر یا قاعده ولنتی، یکی از علل مانع ضمان و برگرفته از حقوق روم است. پذیرش تقابل خطر این ایده را مطرح می کند که هرگاه شخص به طور ضمنی یا صریح، خطر آسیب وارده از جانب دیگری را بپذیرد، به علت زیان وارده نمی تواند از فاعل زیان مطالبه خسارت کند. تقابل خطر یک عمل حقوقی یک جانبه است که بر قابلیت انتساب تقصیر به خوانده اثر می گذارد و رافع تقصیر یا مانع ضمان است. ایجاد خطر برای دیگران تنها در صورتی منصفانه است که آنان که در معرض خطر قرار گرفته اند، حق و امکان برابر ایجاد همان نوع و همان میزان خطر را برای اشخاصی که در ابتدا خطر را ایجاد کرده اند، داشته باشند. آگاهی و اطلاع زیاندیده از ماهیت و میزان خطر، رضایت صریح یا ضمنی به خطر و توافق درباره آن و نیز ارادی بودن عمل زیاندیده به دور از اجبار، از جمله عناصر کلاسیک پذیرش خطر در حقوق انگلستان است. بنابراین در حقوق ایران و انگلستان افراد مقصر که از ضمان برخوردارند باید از سلامت کامل جسمی و روانی برخوردار باشند.