پیش بینی خود کنترلی بر اساس دلبستگی به خدا با میانجی گری سبک های مقابله ای در بیماران مبتلا به دیابت

دیابت از جمله بیماری های مزمنی است که می تواند بر سلامت جسمانی و روانی شخص بیمار تاثیر منفی بگذارد، بنابراین استفاده از سبک های مقابله ای مناسب به منظور سازگاری با شرایط بیماری و هم چنین دلبستگی به خداوند می تواند منجر به خودکنترلی در بیماران مبتلا به دیابت شود.

این پژوهش به شیوه نیمه تجربی، توصیفی و از نوع همبستگی اجرا شد. جامعه ی آماری پژوهش حاضر را 200 نفر از افراد مبتلا به دیابت در شهر کرمان در سال 1399 تشکیل می دهند. جهت گردآوری داده ها از پرسش نامه های دلبستگی به خدا، خودکنترلی تانجی و راهبردهای مقابله ای لازاروس استفاده شد و به منظور تجزیه و تحلیل داده ها روش تحلیل مسیر با استفاده از نرم افزار AMOS  به کار گرفته شد.

یافته های پژوهش حاکی از آن است که رابطه ای معنادار میان سبک های مقابله ای هیجان مدار با دلبستگی به خدا وجود دارد که منجر به خودکنترلی در بیماران مبتلا به دیابت می شود، اما متاسفانه رابطه ای مبنی بر استفاده از سبک های مقابله ای مساله مدار در بیماران مبتلا به دیابت وجود ندارد.

نتایج این پژوهش نشان می دهد که استفاده از سبک های مقابله ای هیجان مدار به همراه دلبستگی بیماران مبتلا به دیابت به خداوند شرط لازم برای ایجاد خودکنترلی، اما کافی نیست و برای رسیدن به خودکنترلی به منظور بهبود شرایط جسمانی و روانی آن ها در مقابله ی با بیماری، استفاده از سبک های مقابله ای مساله مدار نیز در کنار سبک های مقابله ای هیجان مدار و دلبستگی به خدا امری مهم و ضروری است.