مقایسه نشانه شناختی «دگردیسی بصری» در چهار کتاب تصویری کودک: با رویکرد واسازی

براساس نظریه واسازی دریدا، معنا همواره در تعویق و زنجیره دال ها فاقد مدلولی غایی است. هدف پژوهش حاضر این است که نشان دهد، دگردیسی های بصری ذاتا واسازنده هستند؛ مگر اینکه روایتی ساختگرا مانع از بروز این قابلیت شود. کتاب های تو در تو اثر نوریکو اوینو، من می بینم من می بینم اثر رابرت هندرسون، تو لک لکی یا دارکوب و من روی دستم می ایستم از علی خدایی به این دلیل برای موضوع پژوهش اختیار شده اند که جملگی مبتنی بر دگردیسی تصویرند و درعین حال در خلق دگردیسی تصویر از سبک های ناهمسانی استفاده کرده اند. مقاله حاضر با روش تحلیلی تطبیقی در پی پاسخ گویی به چگونگی شکل گیری واسازی یا عدم شکل گیری آن در آثار مبتنی بر دگردیسی بصری است. نتیجه پژوهش پیش رو، مبین این است که دگردیسی تصویری می تواند تحت تاثیر ساختار روایی متن، کارکرد واسازگونه خود را از دست بدهد. به عبارتی دقیق تر، روایت تصویری متن می تواند از زنجیره تصاویر دگردیس شونده تعویق زدایی کند.