سفر و آثار آن؛ آموزه ای مغفول در سبک زندگی اسلامی (با تاکید بر آیات قرآن و احادیث کتب اربعه و صحیحین)

پژوهش حاضر تلاش می کند مفهوم سفر و آثار آن را از دیدگاه اسلام مورد واکاوی قرار دهد.

این پژوهش با روش اسنادی و به شیوه توصیفی- تحلیلی انجام شده است.

این پژوهش نشان می دهد که در دیدگاه دینی سفر فی نفسه یک امر مباح است. با عنایت به در کنار هم قرار دادن آیات و روایات این نتیجه حاصل شد که سفر نوع خاصی از تربیت است و با در نظر گرفتن این حقیقت که آیات و روایات متعددی با لحن های گوناگون انسان را به سفر کردن توصیه و دعوت می کنند، می توان سفر را یک پدیده متمایز دانست. مهم ترین فایده و اثری که برای سفر ارایه شده است سلامتی جسمی است. این فایده از طریق سفر چه به صورت ابزار و یا هدف نهایی (در قالب سفر درمانی) از طریق بسیاری از پزشکان و روانشناسان به ویژه برای بیماران سالمند و یا افراد دچار مشکلات روحی تجویز می شود. در واقع تاییدی بر روایات مقدس می باشد. سفر علاوه بر سلامت جسم، مقدمه ای برای خداشناسی، خودشناسی و جهان بینی فرد شده و از این طریق موجبات آرامش درونی فرد، امید به آینده و عزت نفس وی را فراهم می آورد. با بررسی روایات و در نظر گرفتن حقایق علمی بنظر می رسد که سفر منشا سلامت جسم و سلامت روان انسان می باشد.

نتایج این پژوهش حاکی از این است که غیر از سلامتی جسمی و روحی افراد، سفر موجبات آشنایی و درک هر چه بهتر پیروان مذاهب، ادیان و ملل دیگر شده و صلح و سلامت همگانی را به ارمغان می آورد. علی رغم فواید بی شمار سفر بنظر می رسد نسبت به این پدیده غفلت رخ داده و توجه مطلوبی به آن نشده است، که نیازمند همکاری فراسازمانی می باشد.