عوامل موثر بر عدم تمایل به فرزندآوری در کارکنان ستادی دانشگاه علوم پزشکی همدان

در سال های اخیر تحولات جمعیت شناختی به طور چشمگیری در دنیا رخ داده است که یکی از مهمترین این تغییرات کاهش بی سابقه باروری در عمده مناطق دنیا بوده است. در ایران نیز با گسترش فرایندهای مدرنیته بسیاری از جنبه های زندگی از جمله نگرش خانواده ها به فرزندآوری تغییر کرده و کاهش محسوس در میزان باروری پدیده شایع در چند دهه اخیر بوده است.

این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی و به صورت مقطعی در سال 1401 انجام شد. جامعه هدف شامل کارکنان ستادی متاهل در  سنین باروری مدیریت ها و معاونت های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی همدان بودند که به روش سرشماری انتخاب شدند.  ابزار جمع آوری داده ها چک لیست محقق ساخته با سوالات دموگرافیک و  تخصصی مطابق با اهداف مطالعه و در ابعاد نگرش فردی، اقتصادی، اجتماعی و سلامت جسمی روانی تدوین و مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از روش آمار توصیفی و آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، تی مستقل و آنالیز واریانس یکطرفه تحلیل گردید.

در این مطالعه، زنان بیشترین درصد شرکت کنندگان تشکیل دادند(54.4 درصد). از نظر قومیتی اکثریت شرکت کنندگان فارس بودند. تحصیلات 50 درصد شرکت کنندگان فوق لیسانس و بالاتر بود. در این مطالعه عوامل اقتصادی و سپس اجتماعی بیشترین تاثیر را در عدم تمایل به فرزندآوری نشان دادند و میانگین نمره کل عدم تمایل به فرزندآوریی (0.75±2.15) بود.

یافته های مطالعه حاکی از آن است که عوامل مختلفی در شکل گیری تمایلات باروری نقش مهمی دارند که از جمله مهم ترین آنها عوامل اقتصادی و اجتماعی بود. همچنین نتایج نشان داد که سیاست های ضربتی بدون آموزش و فرهنگ سازی نمی تواند در افزایش تمایل به فرزندآوری موثر باشد بلکه اتخاذ هرگونه سیاست ترویج جمعیتی و آموزشی بایستی با در نظر گرفتن تمامی عوامل و در بلندمدت اجرایی گردد.