مقایسه ی اثربخشی آموزش تاب آوری خانواده، با آموزش امید به شیوه ی شناختی-معنوی، بر خستگی ناشی از شفقت و تحمل پریشانی در مراقبین بیماران کلیوی تحت همودیالیز

بیماری های کلیوی از جمله بیماری های جسمانی است که فرد و سبک زندگی وی را با مشکلات گوناگونی روبه رو می کند که ناخواسته خانواده های آنان را درگیر می کند و مراقبت ویژه ی آنان را می طلبد که می تواند وضعیت روانی مراقب را دچار خدشه نماید. هدف از این پژوهش مقایسه ی اثربخشی آموزش تاب آوری خانواده، با آموزش امید به شیوه ی شناختی-معنوی، بر خستگی ناشی از شفقت و تحمل پریشانی در مراقبین بیماران کلیوی تحت همودیالیز بود.

روش پژوهش از نوع آزمایشی با دو گروه آزمایش و گواه با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری 45 روزه بود، جامعه ی آماری، شامل مراقبین بیماران کلیوی تحت همودیالیز شهر اصفهان در سال 1399-1400 بودند که در این پژوهش 60 نفر از مراقبین به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی به سه گروه 20 نفره تقسیم شدند، افراد شرکت کننده در پژوهش در سه مرحله به پرسشنامه ی خستگی ناشی از شفقت (خسروی و همکاران، 2021) و پرسشنامه سیمونز و گاهر (2005) پاسخ دادند، داده های گردآوری شده در دوسطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرنی) تحلیل شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss ورژن 24 استفاده شد.

تحلیل داده ها نشان داد که آموزش امید به شیوه ی شناختی-معنوی بر خستگی ناشی از شفقت (75/16=F و 01/0>P) و تحمل پریشانی (86/6=F و 01/0>P) تاثیر معناداری داشته است و در زمینه ی اثربخشی با هم تفاوت معنادار نداشته اند.

با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان از آموزش امید به شیوه شناختی-معنوی و آموزش تاب آوری خانواده برای کاهش خستگی ناشی از شفقت و افزایش تحمل پریشانی در مراقبین بیماران کلیوی تحت همودیالیز استفاده کرد.