بررسی تطبیقی حوزه معنایی معجزه در قرآن و عهدین

حوزه معنایی، مجموعه ای از واژه ها با پیوندهای مفهومی است که مشخصه معنایی خاصی، موجب باهم آیی آن ها می شود. تحلیل و بررسی این روابط و پیوندهای مفهومی، یکی از راه های دست یابی به دقایق معناست. معجزه یکی از اصطلاحات رایج دینی است که به عنوان یکی از مباحث مهم بین الادیانی مطرح شده است. در این پژوهش، اصطلاح معجزه برحسب روابط بینامتنی با روش تاریخی - تحلیلی بررسی گردید و این نتیجه حاصل آمد که حوزه معنایی معجزه در قرآن، شامل واژگانی چون: «آیه، بینه، برهان و سلطان مبین» و در عهدین: «آیت، عجیب و قوت» است و کلمه آیه با حوزه معنایی مشترک در تمامی کتب آسمانی برای بیان ارتباط نشانه با معنا به کار رفته، نشانه ای که گاهی در امور تکوینی و گاهی در امور تشریعی ونیز در محسوسات و معقولات است. درواقع خداوند، آیات تکوینی و تشریعی خود را بر انسان با هدف بسترسازی برای ایمان عرضه کرده است. بررسی حوزه معنایی معجزه در عهدین و پارامترهایی که از تاثیر هم نشین های آن بر کلمات کلیدی به دست می آید، حاکی از آن است که تمامی مخلوقات خداوند متعال، آیات و نشانه های اویند و از این لحاظ، فرقی بین کارهای خارق العاده ای که توسط پیامبران انجام شده با دیگر مخلوقات نیست. در عهد قدیم برخلاف عهد جدید، قوت، معجزه نیست، بلکه عامل به وجود آمدن آن است. همچنین در فرهنگ مسیحیت، معجزات ادامه داشته و به حضرت عیسی (ع) اختصاص ندارند.