قدرت بلاغی نویسندگی شاعرانه در ایمه سزر و فرانسیس پونگ

 هدف این مقاله بررسی قدرت ذاتی نوشتار در ایمه سزر و فرانسیس پونگ در درهم آمیختگی گفتمان شاعرانه و بلاغی است که حول اثربخشی گفتار بیان شده است، یعنی عملکرد زبان کلامی که به عنوان کنش درک می شود. این امر بر اساس بعد عملگرایانه گفتار است تا آنجا که منجر به عمل در شنونده/خواننده می شود. در واقع، هم به صورت شفاهی و هم به صورت نوشتاری، به عقیده پونگ، گفتار به کسانی که از آن استفاده می کنند «قدرت زمانی و بی زمان» می دهد (پونگ، هزار و نهصد ونود و نه ، صد و هفتاد و شش) که می تواند حالت ذهنی کسانی را که خود را در معرض بیان آن قرار می دهند، اصلاح کند. سزر، به نوبه خود، شعر خود را از منظر «نوشته ای زیبا از خشم» توسعه داد (سزر، دو هزار وشش، چهارصد و چهل و هفت)، که تاثیرگذاری آن از چیدمان شخصیت ها بر روی یک تکیه نشات می گیرد. بنابراین، این دو نویسنده، گفتمان شاعرانه را گفتاری می دانند که با قدرت های بلاغی زبان سرمایه گذاری شده است و قادر است با تغییر واقعیت بر جهان عمل کند.